Εμπιστοσύνη - με ήτα στο τέλος.
Νοιάξιμο - ενίοτε με ήττα στο τέλος.
*Depeche. Τα έχουν πει όλα.
Δεν χρησιμοποιώ σελιδοδείκτες. Ποτέ. Από παιδί. Μου τους δίνανε με χαρά από τα βιβλιοπωλεία πέντε πέντε και προσπαθούσα να τους βάλω στο βιβλίο μου αλλά μου σπάγανε τα νεύρα κι ας ήτανε όλοι τους πανέμορφοι, μου φαινόντουσαν τόσο ξένοι με το βιβλίο μου και με το διάβασμά μου και με μένα.
Πάντα έβαζα για σελιδοδείκτη ό, τι έβρισκα μπροστά μου:
ακυρωμένα εισιτήρια αστικού,
χαρτάκια από καραμέλες,
διαφημιστικές κάρτες από μπυραρίες,
διπλωμένες φωτοτυπίες,
αποδείξεις καφετέριας που χρεώσανε έναν γαλλικό ενώ θα έπρεπε να είναι δύο.
Όταν τις έβλεπες από μακριά ορκιζόσουνα οτι γνωρίστηκαν στο νηπιαγωγείο και απλά συνέχισαν να κάνουν παρέα μέχρι την Α' Λυκείου.
Τις ρώτησα πόσα χρόνια είναι φίλες.
Γελάσανε.
4 μήνες, μου είπαν, από την αρχή της χρονιάς.
Έτσι είναι. Με κάποιους ανθρώπους απλά ξέρεις οτι κουμπώνεις πολύ, αμέσως.
Τρέχουμε είτε για να πάμε σε κάτι είτε για να ξεφύγουμε από κάτι.
Ο Κούντερα το είπε, όχι εγώ.
Πότε είσαι γρηγορότερος;
Πότε είσαι πιο χαρούμενος;
Ποιο απο τα δύο μετράει πιο πολύ;
Αυτά εγώ, όχι ο Κούντερα.
Κι εκεί που έγραφα οτι ο χρόνος άλλαξε και τώρα είναι η σειρά μας, είχα την πιο όμορφη ευχή γενεθλίων ever:
μείνε όπως είσαι.
Ο χρόνος άλλαξε.
Κι o καθένας ας διαλέξει τι θέλει να κάνει για να βρεθεί ένα βηματάκι πιο κοντά στην εκδοχή του εαυτού του που του αρέσει παραπάνω: να τραβήξει τις γραμμές του, να βάλει τα όριά του, να διεκδικήσει, να αφεθεί, να ρισκάρει, να κατεβάσει ταχύτητα, να χαλαρώσει, να απολαύσει, να ξαναβρεί τα παλιά ή να γνωρίσει καινούρια.
Ο χρόνος άλλαξε.
Σειρά μας.
Ξέρεις γιατί οι σπασμένοι άνθρωποι είναι γελαστοί και καλόκαρδοι;
Γιατί πιστεύουν οτι έτσι θα γυρίσει το καλό και σε αυτούς και θα κολλήσουν λίγο τα κομμάτια τους.
Φυσικά το οτι το πιστεύουν δεν σημαίνει οτι γίνεται κιόλας.
"Θυμήθηκα μια εικόνα στην οποία βρήκα κάποτε ισορροπία", μου είχε γράψει παλιά κάποιος.
Πώς είναι οι εικόνες στις οποίες βρίσκεις ισορροπία; Το αναρωτιόμουν για χρόνια. Εγώ ποτέ δεν είχα βρει μια τέτοια. Πώς μοιάζουν; Τι νιώθεις; Θα την καταλάβεις όταν έρθει; Γιατί αυτή κι όχι μια άλλη;
Σχεδόν 13 χρόνια μετά, είδα κι εγώ μια εικόνα στην οποία βρήκα την δική μου ισορροπία.
Δεν ξέρω να σου πω γιατί.
Κι αν έχω φωτογραφίσει θάλασσες και ουρανούς και ανατολές.
Το συναίσθημα οτι, τουλάχιστον για τώρα, όλα τα κομματάκια του παζλ κούμπωσαν σχεδόν ταυτόχρονα στην θέση τους όπως έπρεπε, μόνο εκεί.
Όταν βγαίνω από το κομμωτήριο με ολόισιο μαλλί, νιώθω πως μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο.
Αλλά δεν πάω συχνά κομμωτήριο. Ενίοτε πιάνω το λαδωμένο μου μαλλί κοτσίδα για να πάω για ένα απρογραμμάτιστο κρασί με την φίλη από το πανεπιστήμιο στο σπίτι της στην Καλαμαριά. Ή το πιάνω με 53 τσιμπιδάκια για να γίνει κοντό καρέ και να πάω να παίξω murder mystery night στα roaring 20's.
Γιατί ας μην γελιόμαστε, δεν θα κατακτήσω ποτέ τον κόσμο. Αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι που τους ξέρεις 20 χρόνια κι όσο υπάρχουν άνθρωποι που οργανώνετε τρελές βραδιές που σε κάνουν να γελάς 5 μέρες πριν και 5 μετά, δεν πειράζει.
*[but faboulus hair never hurts]
Ένα κοριτσάκι λέει στην πρωταγωνίστρια: "Αγαπώ την βροχή πριν πέσει" κι εκείνη της απαντάει πως αυτό το πράγμα δεν υπάρχει, η βροχή υπάρχει μόνο όταν πέφτει, αλλιώς δεν είναι βροχή. Και το 5χρονο γυρίζει και της λέει: άρα και τα πράγματα που δεν υπάρχουν μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους.
Άρα και τα πράγματα που δεν υπάρχουν μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους.
* Jonathan Coe. [O αγαπημένος, γλυκός Jonathan Coe, που ένα μεσημέρι Πέμπτης υπέγραψε το βιβλίο μου, με κοίταξε, μου χαμογέλασε και μου είπε: "Have a nice day". Kι έβγαλε φωτογραφία το μενταγιόν μου, κι έστειλα μήνυμα στην κυρία που μου το έφτιαξε για να ξέρει οτι αυτό που χάραξε είναι τίτλος βιβλίου και ο συγγραφέας του το έβγαλε φωτογραφία και μου απάντησε αφοπλιστικά: το ξέρω, το ανέβασε στο instagram πριν μια εβδομάδα.]
Είχα μια συζήτηση για το past lives τις προάλλες.
- Εμάς που άλλάξαμε πολλά σχολεία και αφήσαμε πίσω πολλούς φίλους, αυτή η ταινία μας πόνεσε λίγο παραπάνω. Και όσο μεγαλώνεις διαπιστώνεις οτι ένα κομμάτι σου πονάει ακόμη, απλά και μόνο γιατί όλα σταμάτησαν απότομα, χωρίς να γίνει κάτι, απλά εσύ έπρεπε να φύγεις.
Κι εκείνο το "τι θα γινόταν αν δεν έπρεπε να φύγω" σε κάνει να βάζεις τα κλάμματα όταν βλέπεις τον Τιτανικό, όχι γιατί πέθανε ο Τζακ, 25 χρόνια περάσανε, το ξεπεράσαμε πλέον, αλλά γιατί θυμάσαι την Βίκη, την διπλανή σου με τα φουντωτά μαλλιά και τα σιδεράκια και το μεγάλο χαμόγελο, που ήσασταν δευτέρα γυμνασίου και ταιριάζατε τόσο πολύ και περνούσατε τόσο καλά, και μιλούσατε με τις ώρες στο τηλέφωνο και πηγαίνατε μαζί σε όλα τα πάρτυ και γράφατε βλακείες σε ένα τετράδιο την ώρα του μαθήματος και μια φορά σας πιάσανε, κι εκεί που όλα τα ωραία της εφηβείας ξεκινούσαν εσύ έπρεπε να φύγεις.
Και μπορεί με την Βίκη να μην μιλούσαμε και να μην κάναμε παρέα τα χρόνια που ακολούθησαν ακόμα κι αν έμενα. Αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ.
To κλάμα που έριξε η Γκρέτα Λι στην τελευταία σκηνή, εγώ το κατάλαβα.
Δεν ήταν που έχασε τον wannabe boyfriend της παιδικής της ηλικίας.
Ήταν που έχασε όλες τις ευκαιρίες να ζήσει όσα ήθελε, στην ώρα τους, με τους συνεπιβάτες που αυτή ήθελε. Ήταν που στερήθηκε την ευκαιρία να διεκδικήσει όσα ήτανε να ζήσει αν δεν έφευγε.
Λίγο τους ζηλεύω αυτούς που δεν καταλάβανε το past lives.
Είχαν την πολυτέλεια για περισσότερα closures από ψυχολογικά βίαιους αποχωρισμούς.
Κόκκινες σημαίες.
Είναι πάντα εκεί από την αρχή - νόμος.
Τις έχεις δει πάντα από την αρχή - κι αυτό νόμος.
Αλλά είμαστε άνθρωποι και διαλέγουμε να πιστέψουμε πως ίσως να είναι διαφορετικά τώρα, ίσως να μην πειράζουν μερικές κόκκινες σημαίες εκεί ψηλά στον λόφο, στην τελική κανείς δεν είναι τέλειος, σωστά;
Kαι κοιτάς αλλού, και όλα είναι καλά και μια μέρα η κόκκινη σημαία εκεί ψηλά στον λόφο έχει γίνει ολόκληρος ο σοβιετικός στρατός έξω από την πόρτα σου.
* - but you saw the red flags, right?
- I thought it was a carnival.
Έβρεχε και οδηγούσα.
Και σταμάτησα στην άκρη για λίγο.
Γιατί ήθελα να ακούσω το τραγούδι και τις στάλες της βροχής να πέφτουν στο τζάμι του αυτοκινήτου.
Γιατί είναι κάτι πανέμορφα covers που είναι κλάσεις ανώτερα από τις αυθεντικές εκτελέσεις κι έχουν κάτι υποβλητικά γυρίσματα που αξίζουν όλη μα όλη την προσοχή σου.
Αυτό που παθαίνουν οι άλλοι με τα βιντεάκια, εγώ το παθαίνω με τα κείμενα. Περνάω από το ένα στο άλλο με φανερούς (ή και όχι) συνειρμούς.
Ψάχναμε θέμα με κάποια παιδιά στο σχολείο για να φτιάξουμε μια ταινία μικρού μήκους για έναν σχολικό διαγωνισμό και όλα ξεκίνησαν με τον θάνατο του Γκοντάρ. Γκοντάρ - Νουβέλ Βαγκ - Ανιές Βαρντά. Και σε μια γραμμούλα της ζωής αυτής της γλυκύτατης γυναίκας διάβασα οτι υπέγραψε το μανιφέστο των 343.
Ψάχνοντας για το μανιφέστο έπεσα πάνω σε μια κινηματογραφικότατη ιστορία: μια δημοσιογράφος προσεγγίζει έναν αρχισυντάκτη για να του μιλήσει για τις παράνομες αμβλώσεις που είναι κοινό μυστικό στην Γαλλία του 1970. Ο αρχισυντάκτης βρίσκει την Σιμόν ντε Μποβουάρ κι εκείνη ξέρει καλά τι πρέπει να κάνει. Στις 5 Απριλίου του 1971, δημοσιεύεται το μανιφέστο των 343: 343 γυναίκες δήλωσαν δημόσια οτι έχουν κάνει άμβλωση, σε μια κοινωνία που την θεωρούσε ανήθικη και την είχε καταστήσει παράνομη.
Λίγα χρόνια μετά υπογράφεται το μανιφέστο των 331: 331 γιατροί δήλωσαν δημόσια οτι έχουν διενεργήσει επέμβαση άμβλωσης. Διακινδύνευσαν ποινή φυλάκισης 10 ετών.
Η δίκη Μπομπινί. Μια εξωφρενική ιστορία όπου ένας 18χρονος συνελήφθη για κλοπή αυτοκινήτου και για να γλυτώσει την φυλακή κατηγόρησε για άμβλωση την κοπέλα που βίασε.
Και μετά ήρθε στο προσκήνιο μια ακόμα γενναία γυναίκα, που υπερασπίστηκε το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση μέσα σε ενα ανδροκρατούμενο κοινοβούλιο, έδωσε μια πραγματική μάχη και την κέρδισε παρά τις προσβολές που δέχτηκε. Ο γαλλικός νόμος του δικαιώματος στην άμβλωση φέρει ακόμα το όνομά της: νόμος Βέιλ.
Σκέφτηκα πως θα διστάσουν να ασχοληθούν με αυτό το θέμα - δεν το σκέφτηκαν στιγμή.
Σκέφτηκα πως οι γονείς θα γκρινιάξουν - οι μαμάδες ανοίξανε ντουλάπες και μας δώσανε ρούχα που να θυμίζουν '70s.
Δεν είναι θέμα για σχολείο, θα πουν πολλοί.
Και ποιο είναι θέμα για σχολείο; Η κοινωνική ευαισθησία εξαντλείται στο να μαζεύουμε τρόφιμα κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα; Θέλουμε ενεργούς και συνειδητοποιημένους νέους με κριτική σκέψη αλλά αποφεύγουμε να θέσουμε δύσκολες ερωτήσεις. Στο σχολείο δεν μιλάμε ποτέ για κάτι που μπορεί να προκαλέσει εντάσεις, αλλά μετά γκρινιάζουμε που οι νέοι είναι με ένα κινητό στο χέρι και παρασύρονται από τον κάθε ένα στα σόσιαλ. Δώσαμε στα παιδιά την ευκαιρία να μιλήσουν για όσα πραγματικά τους καίνε; Γιατί όχι, δεν θέλουν να μιλήσουν ξανά για το 1821, δεν θέλουν να ακούσουν άλλον έναν διατροφολόγο να τους λέει να τρώνε φρούτα και δεν θέλουν άλλον έναν κάδο ανακύκλωσης στο σχολείο. Θέλουν να ψάξουν για όσα τους προβληματίζουν, θέλουν να μιλήσουν για όλα όσα τους ανησυχούν, θέλουν να ρωτήσουν για όλα όσα ακόμα δεν ξέρουν τι ακριβώς σημαίνουν.
Όχι, δεν θεωρώ την άμβλωση μέθοδο αντισύλληψης, δεν ωθώ τις μαθήτριές μου να κάνουν σεξ χωρίς προφύλαξη γιατί "δεν πειράζει θα το ρίξετε μετά" και όχι, δεν πιστεύω οτι θα καώ στην κόλαση επειδή υποστηρίζω το δικαίωμα στην άμβλωση. Είναι θέμα κοινωνικής νοημοσύνης. Είναι το να υπερασπίζεσαι την ύπαρξη ενός δικαιώματος ακόμα κι αν εσύ ο ίδιος μπορεί να μην χρειαστεί να κάνεις ποτέ χρήση αυτού του δικαιώματος. Γιατί οι καιροί είναι πονηροί και οι φουτουριστικές δυστοπίες που διαβάζουμε στα βιβλία και βλέπουμε στις σειρές και στις ταινίες ίσως να μην μείνουν στις σελίδες και στις οθόνες. Γιατί τώρα μπορεί κάποιοι να βγαίνουν στον δρόμο και να λένε "ζήτω που απαγορεύτηκαν οι αμβλώσεις" αλλά μπορεί σε 100, 200, 300 χρόνια να αρχίσουν να περνάνε νόμοι που επιβάλλουν την άμβλωση σε κάποιες περιπτώσεις και τότε θα πρέπει πάλι να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην επιλογή αλλά από την άλλη μεριά.
Σε ένα Λύκειο που ενδιαφέρεται μόνο για εξετάσεις και επιδόσεις, οι μαθητές μου και σενάριο γράψανε και κάμερες βρήκανε και το μοντάζ κάνανε και σε όλο αυτό εγώ στην ακρούλα μου να κοιτάω τι όμορφα πράγματα μπορούν να κάνουν τα παιδιά αν τους δώσεις χώρο, χρόνο και σκοπό. Mόνο την μουσική των τίτλων τέλους διάλεξα, με το βιολί του Gravel Road να κερδίζει στον τελικό το βιολί της Λίστας του Σίντλερ.
Ναι, θα μπορούσαν οι διάλογοι να ήταν καλύτεροι. Ναι, το στήσιμό τους, οι κινήσεις τους ήθελαν διόρθωμα. Ναι, η αισθητική τους δεν είναι για όσκαρ και φαντάζομαι ήδη ανθρώπους να φωνάζουν "my eyes, my eyes!" βλέποντας κάποια σημεία. Αλλά δεν ήθελα να κάνω τα παιδιά δικές μου μαριονέτες και να τους κλέψω την χαρά.
Δεν θα κερδίσουμε στον διαγωνισμό και το ξέρουμε.
Αλλά τα βράδια κοιμάμαι ένα μικρό κλικ πιο ήσυχη, γιατί ξέρω οτι υπάρχουν 2 υπέροχα αγόρια και 4 καταπληκτικά κορίτσια, που αν κάποιος στο μέλλον τους κουνήσει το δάχτυλο για ένα θέμα όπως οι αμβλώσεις, ξέρουν καλά να τον βάλουν στην θέση τους. Με στοιχεία και παραδείγματα και επιχειρήματα, όχι με λόγια του αέρα.
Win.
Εννοείται θα πάω να ξαναδω τον Τιτανικό στον κινηματογράφο.
Όχι για την ταινία. Την ξέρω απ'έξω. Την μουσική, τις ατάκες, τα ρούχα, τα πάντα.
Θα πάω και θα ψάξω στην αίθουσα τον 12χρονο εαυτό μου. Τι ακριβώς θα του πω δεν ξέρω αλλά θα έδινα τα πάντα για να τον ξαναδώ εκεί, καθισμένο με τις φίλες του, να γελάει με τα σιδεράκια στα δόντια και να μην χορταίνει τον Λενονάρντο ντι Κάπριο στην τεράστια οθόνη.
Τα πάντα.
Αγαπώ πολύ το φεστιβάλ.
Συνήθως δεν βλέπω καμία ταινία.
Αλλά μου αρεσει το πώς η πόλη αλλάζει εκείνες τις ημέρες.
Eίναι το λιμάνι που φωτίζεται, οι πέντε αίθουσες του φεστιβάλ πάντα γεμάτες, οι άνθρωποι που τρέχουν να προλάβουν την προβολή, στριμώχνονται, με το πρόγραμμα στο χέρι κοιτάνε τις ταινίες που έχουνε κυκλώσει για να δουν. Γνωστοί συναντιούνται τυχαία έξω από τις αίθουσες, αν έχουν χρόνο ανάμεσα στις προβολές κάθονται για μια μπύρα, να ανταλλάξουν νέα και να διασταυρώσουν για λίγο τα μονοπάτια τους.
Είναι ο κόσμος στο κέντρο που πληθαίνει, είναι και διαφορετικός θαρρείς, κάθεσαι για έναν καφέ και οι κουβέντες τριγύρω σου είναι για ταινίες και σκηνοθέτες που μπορεί να μην έχεις ακούσει ποτέ αλλά χαίρεσαι να στήνεις λίγο αυτί και να κλέβεις λέξεις, σε τραβάνε έξω από τα όρια της δικής σου γνώσης.
Είναι ο αέρας, είναι η κλισεδιά "η πόλη κινείται στους ρυθμούς του φεστιβάλ" που ισχύει όσο δεν πάει, θέλει όμως να ξέρεις την πόλη, να την αφουγκράζεσαι, να καταλαβαίνεις πότε φοράει τα γιορτινά της, γιατί αυτή η πόλη φοράει τα γιορτινά της τον Νοέμβριο, όχι τα Χριστούγεννα, τα Χριστούγεννα όλοι μαλώνουν για τον στολισμό και μιζεριάζουν, στο φεστιβάλ κανείς δεν γκρινιάζει, είναι και που έχει φθινοπωριάσει για τα καλά και το τρίπτυχο βροχή - ομίχλη - βαρδάρης της ταιριάζει πολύ και την κάνει απίστευτα κινηματογραφική, κι αν σταθείς βράδυ στην άκρη του λιμανιού και την κοιτάξεις, θα δεις τα φώτα της παραλίας να φανερώνουν την βαριά υγρασία και τα κάστρα μισοβυθισμένα στην ομίχλη και πρέπει να είναι κάποιος πολύ πεζός για να μην σκεφτεί οτι είναι σκηνικό βγαλμένο από ταινία του Αγγελόπουλου.
Αγαπώ τα παζλ.
Έχουν μέσα στο κουτί την σιγουριά και την ηρεμία πως κάποτε όλα τα κομμάτια θα βρούνε την θέση τους.
Ακόμα κι εκείνα που πρέπει να περιμένουν τελευταία.
Κοίταξα έξω από ένα παράθυρο, από εκείνα τα πανέμορφα, τα μεγάλα, που βρίσκονται σε κτίρια που ο βασικός τους ρόλος δεν είναι να κοιτάς έξω από τα παράθυρα.
Eίδα την θάλασσα, μπλε μέχρι να το χορτάσεις και στο τέλος του ματιού να απλώνεται η πόλη, ακριβώς την ώρα που ήλιος του απογεύματος κάνει τα τζάμια των πολυκατοικιών πορτοκαλί.
Και όλα αυτά στα πόδια ενός κοριτσιού που καθόταν στο τσιμέντο, με το backpack αφημένο δίπλα της, ακουστικά στα αυτιά και ένα βιβλίο στα χέρια.
Ήμουν κάποτε αυτό το κορίτσι.
Μου λείπει μερικές φορές.
Ζηλεύω τους φωτογράφους κυρίως για την υπομονή τους να αποθηκεύσουν στο μυαλό τους όλες τις τεχνικές πληροφορίες που χρειάζεται για να βγάλουν την σωστή φωτογραφία σε διάφορες συνθήκες.
Μόνο όταν βλέπω φωτογραφίες με βροχή μου φαίνονται όλες λίγες.
Eίναι που τους λείπει η μυρωδιά.
O ήχος.
Η αίσθηση του βρεγμένου ρούχου που κολλάει πάνω σου.
To μαλλί σου που στάζει.
Το "εντάξει, τώρα βραχήκαμε, δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε. Δεν χρειάζεται να είμαστε όμορφοι και υπέροχοι. Τώρα βραχήκαμε, οι άλλοι δεν έχουν τόσες απαιτήσεις από εμάς και οι υποχρεώσεις μας μπορούν να περιμένουν λίγο."
Η βροχή είναι ανακουφιστική.
Δεν ξέρω πώς και γιατί αλλά με βρεγμένα μαλλιά και ρούχα βρίσκεις καμιά φορά μια αναπάντεχη ισορροπία.
Δεν είχα ποτέ δικό μου γραφείο μέχρι τώρα γιατί δεν είχα σταθερό σχολείο.
Αλλά πάντα ήθελα να έχω μια γλάστρα με λουλούδια (την οποία θα άλλαζα κάθε 2 εβδομάδες γιατί κανένα λουλουδικό δεν επιβιώνει μαζί μου).
Ποτέ δεν έπαιρνα, γιατί το θεωρούσα γρουσουζιά να κουβαλήσω γλάστρα σε ένα προσωρινό γραφείο.
Αλλά κουράστηκα να περιμένω, την άλλη εβδομάδα θα πάω μια γλάστρα στο γραφείο μου, κι αν τελικά δεν μείνω στο σχολείο αυτό του χρόνου θα την κουβαλάω μαζί μου σαν την Νάταλι Πόρτμαν στο Λεόν.
Και πού ξέρεις;
Ίσως η γλάστρα να μου φέρει λίγη τύχη, σου λέει θα δεινοπαθήσω που θα δεινοπαθήσω, ας την κρατήσω την τρελή στο ίδιο σχολείο μπας και σώσω κάνα φυλλαράκι.
*δε χωράει πίκρα μέσα στο φως.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην δουλειά μου είναι οτι δεν είναι μετρήσιμο το αποτέλεσμα κι έτσι δεν ξέρεις ποτέ αν την κάνεις σωστά. Δεν ξέρεις ποτέ πού είναι οι σωστές γραμμές.
Πόση αυστηρότητα και πόση επιείκεια;
Πόση πίστη στην ύλη και πόση αυτενέργεια;
Πόση τυπικότητα και πόση χαλάρωση;
Πήγα χθες στο παλιό μου σχολείο να πάρω ένα χαρτί. Σχεδόν όλοι ξέχασαν τον κόβιντ και με αγκάλιασαν σφιχτά. Μαθητές, καθηγητές, υποδιευθυντής, διευθυντής, καθαρίστριες.
Ε, του πούστη, κάτι θα έκανα καλά, δεν μπορεί.
Αλλά να, είναι που αυτά δεν μπορείς να τα βάλεις στην αξιολόγηση.
Μου λείπει ένα ξενύχτι από εκείνα τα ωραία, που ξεκινάς ένα βιβλίο στις 23.00, το αφήνεις στις 04.00, κοιμάσαι έναν ξέγνοιαστο ύπνο και ξυπνάς σε μια μέρα χωρίς πολλές υποχρεώσεις.
Σιχαίνομαι τον ήχο κλήσης του κινητού μου περισσότερο από τον ήχο κλήσης του ξυπνητηριού μου.
Δεν ξέρω πώς και γιατί αλλά το χτύπημα του τηλεφώνου στο μυαλό μου φέρνει πάντα αναστάτωση και άσχημα νέα. Είναι ίσως που τα καλά νέα τρέχουμε από την χαρά μας να τα μοιραστούμε με εικονίτσες στο βάιμπερ και στις ομαδικές του φουμπού, κανείς δεν σε παίρνει τηλέφωνο για να σου πει καλά νέα.
Προσπάθησα να αλλάξω αυτό το συναίσθημα βάζοντας για ήχο κλήσης ένα αγαπημένο μου τραγούδι. Το μετάνιωσα πριν μισήσω το αγαπημένο μου τραγούδι.
Προς το παρόν έχω βάλει έναν έτοιμο ήχο που είχε το κινητό και θυμίζει λίγο σάλσα, και δεν έχω καμιά ιδιαίτερη αγάπη για την σάλσα οπότε όλα οκ.
Το κακό είναι οτι μέχρι να αποφασίσω ποιον ήχο θα μισήσω, το κινητό χτυπάει και δεν καταλαβαίνω οτι είναι το δικό μου.
Το ακόμα χειρότερο είναι οτι φοβάμαι πως δεν έχουν μείνει καλά νέα και θα μείνω μόνιμα σε μια κατάσταση να παρακαλάω να μην τηλεφωνήσει κανείς.
*αμήν Παναγίτσα μου.
Κι αν η Πηνελόπη τελικά τους δούλευε όλους ψιλό γαζί; Αν απλά ήθελε μια δικαιολογία για να μένει μόνη και μόνο όταν ύφαινε γινόταν αυτό; Αν μόνο πάνω από το υφαντό της μπορούσε να είναι η Πηνελόπη;
Γιατί κατά τα άλλα ήταν:
η όχι τόσο όμορφη ξαδέρφη της ωραίας Ελένης,
αυτή που ο άντρας της δεν είχε γυρίσει ακόμη,
η γυναίκα του Οδυσσέα που κατέστρεψε την Τροία,
η βασίλισσα που 108 μνηστήρες ήθελαν να παντρευτούν - όχι από έρωτα αλλά για να πάρουν τον θρόνο,
αυτή που έπρεπε κρατήσει το παλάτι όρθιο,
αυτή που έπρεπε να μεγαλώσει ένα παιδί.
Ήταν τα πάντα εκτός από Πηνελόπη.
Τα νοσοκομεία δεν είναι ωραία μέρη.
Αλλά είναι μέρη που μπορείς να κλαις στον διάδρομο και να μην σε παρεξηγεί κανείς.
Κι αυτό είναι κάπως λίγο ωραίο.
*Editors.