Δεν είμαι σίγουρη οτι στο τέλος της ημέρας είναι το πάπλωμα που με ζεσταίνει.
Νομίζω είναι η σκέψη οτι κάποιοι άνθρωποι υπάρχουν στην ζωή σου. Έρχονται και σε σκεπάζουν κάθε βράδυ, η σκέψη τους, τα μάτια τους, η ασφάλεια που νιώθεις μαζί τους, το συναίσθημα εκείνο όταν ξέρεις οτι μπορούν να σε πονέσουν αλλά δεν πρόκειται να το κάνουν ποτέ, ο τρόπος που οδηγούν την σκέψη σου εκεί που πρέπει, οι κατσάδες τους, οι αγκαλιές τους, η στοργή τους, το νοιάξιμο τους, όλα αυτά έρχονται σαν ένα πάπλωμα και παίρνουν το σχήμα του κορμιού σου.
Άντε μετά να φοβηθείς το κρύο.