31/12/14

30.

Είναι φορές που θες να πεις τόσα πολλά που οι λέξεις μαζεύονται τριγύρω σου σκόρπιες και φωνάζουν σαν παιδάκια για το ποια θα μπει πρώτη και θέλουν όλες να προλάβουν και τελικά άκρη δεν βγαίνει.

Είναι φορές που θες να πεις τόσα πολλά αλλά ξέρεις καλά πως ο άλλος δεν θα καταλάβει, δεν ήταν εκεί για να νιώσει, πώς να του πεις οτι περίμενες στο κρύο το λεωφορείο αλλά η καρδιά σου ήταν τόσο ζεστή που δεν σε ένοιαζε, πώς να του πεις για την γλυκιά λαχτάρα της συνάντησης με μια φίλη, πώς να του πεις για την μυρωδιά του ξύλου που καιγότανε στο τζάκι, για το περπάτημα στο χιόνι, για το βύσσινο που έφαγες κρυφά από το γλυκό, για το φιλικό χτύπημα στην πλάτη και πώς να του πεις οτι καθόσουν σε μια κουζίνα που πρώτη φορά πήγαινες και κοιτούσες το χιόνι να πέφτει κι έπινες νερό και άκουγες τους άλλους μέσα να μιλάνε και Χριστέ μου! πόσο σπίτι σου ένιωθες εκεί και πόσο δεν σε πείραζε αν αύριο πεθάνεις γιατί ένιωσες κι έζησες πράγματα που ζέσταναν την καρδιά σου, γιατί ένιωσες κι έζησες πράγματα που γέμισαν την καρδιά σου και ξέρεις καλά οτι ίσως να μην τα ξαναζήσεις ποτέ σου.

Υπερβολές, θα μου πεις. Εξιδανικεύσεις.
Έμαθα να κρατάω τις μικρές στιγμές θα σου απαντήσω.

Μια εβδομάδα πριν τα 30, στις 30, ήταν μια υπέροχη μέρα.
Και τους 5, σας ευχαριστώ.