6/12/16

Η έκτη του Δεκέμβρη.

Πιστεύω πολύ στην δύναμη των αρνητικών παραδειγμάτων.
Όσο δύναμη κρύβει το "θέλω να γίνω σαν αυτόν" άλλη τόση κρύβει το "δεν θέλω να γίνω σαν κι αυτόν".

Πριν οκτώ χρόνια ένας αστυνομικός σήκωσε το όπλο του και σκότωσε ένα αγόρι 15 χρονών χωρίς να απειλείται με κανέναν τρόπο η σωματική του ακεραιότητα.

Αυτό είναι το γεγονός. Και κάτι επιχειρήματα του στυλ: "ναι, αλλά τον έβρισε, τον κορόιδευε, του μιλούσε ειρωνικά" εγώ τα ακούω βερεσέ, αν ήταν κάθε φορά που στην τάξη μας μιλούσαν άσχημα να σηκώναμε πιστόλια, μαθητής όρθιος δεν θα είχε μείνει.

Θυμόμαστε όλοι τον Αλέξη. Κι αυτό είναι καλό.

Πρέπει να θυμόμαστε και τον Κορκονέα.
Αυτόν πιο πολύ.
Πρέπει να θυμόμαστε τι δεν πρέπει να γίνουμε:
καταχραστές της όποιας εξουσίας έχουμε,
ενήλικες που νομίζουμε οτι έχουμε πάντα το δίκιο με το μέρος μας,
επαγγελματίες χωρίς συνείδηση της ευθύνης μας,
άνθρωποι που ξεχνάμε οτι οι πράξεις μας έχουν συνέπειες που είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε κατάματα και όχι με μια εκ των υστέρων, βολική, άχρηστη, αμφιβόλου κινήτρου συγγνώμη.

Έχουν περάσει πολλοί μήνες από τότε.
Όπου και να'σαι Αλέξανδρε,  εύχομαι να περνάς καλά.
Κι εύχομαι να μπορείς να χαμογελάς.
Σου πάει.